Historia Zapory Kuźni

Najwcześniejsze historyczne wzmianki o zaporze kuźni to fakt, że Thomas Boulsover legalnie przekazał nowo wybudowaną kuźnię (około 1760 r.) swojemu zięciowi, Josephowi Mitchellowi, w 1765 r., a w 1779 r. Fairbank opisał to miejsce jako „Zaporę Thomasa Boulsovera” wraz z kuźnia i dolna tama (obecnie zasypana). Była to część przemysłowego „imperium” Boulsovera, które obejmowało młyn guzikowy i zaporę młyna drutu oraz związane z nim budynki.

Kuźnia i tama były później różnie rejestrowane jako własność menedżera Boulsovera, Samuela Thompsona, a później jego potomków, ostatecznie sprzedane przez Johna Huttona w 1900 roku showmanowi, Herbertowi Maxfieldowi.

Około połowy XIX wieku istniały dwa koła wodne i silnik parowy do napędzania młotów spadowych kuźni. Uważa się, że kuźnia przestała być przedsiębiorstwem handlowym około 1887 roku. Maxfield przez 20 lat używał tamy jako basenu dla łodzi.

​

Do 1939 roku zapora i związane z nią budynki zostały sprzedane firmie Sheffield Corporation. Od tego czasu zapora była nadal wykorzystywana do pływania łódką, a w celu zwiększenia rekreacji wybudowano kawiarnię i plac zabaw dla dzieci. Pływanie łódką ustało, gdy tama stała się mocno zamulona, ale tama, kawiarnia i plac zabaw są nadal postrzegane jako ważne

udogodnienia dla ludzi z Sheffield.

Koło i warsztaty już dawno zniknęły, ale młyn nadal istnieje. Jednak obecnie jest w złym stanie z powodu nagromadzenia mułu.